امام علی (علیه السلام ) می فرمایند:

لو یعلم المصلی ما یغشاه من جلال الله ما سره ان یرفع رأسه من السجود؛

اگر نمازگزار بداند چه اندازه مشمول جلال الهی است ، هرگز راضی نمی شودکه سر از سجده بردارد.

( بحار الانوار، ج ,82 ص 207)

 امام علی علیه السلام فرمودند:

اَلمُؤمِنُ بَشرُهُ فی وَجِهِهِ وَحُزنُهُ فی قَلبِهِ

شادی مومن در رخسار او و اندوهش در دل است.

(نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره325)

در حدیث معروفی از امیرالمومنین علیه السلام که در نهج البلاغه آمده است

 شش شرط برای توبه واقعی معرفی می گردد:

 [و به کسى که در محضر او أستغفر اللّه گفت، فرمود:]

مادر بر تو بباید گریست مى‏دانى استغفار چیست؟

 استغفار درجت بلند رتبگان است و شش معنى براى آن است:

 نخست پشیمانى بر آنچه گذشت،

 و دوم عزم بر ترک بازگشت،

 و سوم آن که حقوق مردم را به آنان بپردازى

چنان که خدا را پاک دیدار کنى و خود را از گناه تهى سازى،

 و چهارم این که حقّ هر واجبى را که ضایع ساخته‏اى ادا سازى

 و پنجم این که گوشتى را که از حرام روییده است،

 با اندوه ها آب کنى چندان که پوست به استخوان چسبد

و میان آن دو گوشتى تازه روید،

و ششم آن که درد طاعت را به تن بچشانى،

چنان که شیرینى معصیت را بدان چشاندى .

آن گاه أستغفر اللّه گفتن توانى.

قناعت سبب عزت می شود ، چرا که :

الطَّامِعُ فِی وِثَاقِ الذُّلِّ

حریص درگیر ذلّت و خوارى است .

 در مقابل قناعت ، صفت مذموم حرص و طمع قرار دارد

 نتایجی که امام برای حرص و طمع برمی شمرند ،

 ضد آن ها از ثمرات قناعت به شمار می آید:

إِنَّ الطَّمَعَ مُورِدٌ غَیْرُ مُصْدِرٍوَ ضَامِنٌ غَیْرُ وَفِیٍّ

 وَ رُبَّمَا شَرِقَ شَارِبُ الْمَاءِ قَبْلَ رِیِّهِ

طمع، انسان را تا لب آب مى‏آورد بدون این که برگرداند

 و ضمانت مى‏کند بدون این که وفا کند،

 بسا نوشنده ی آب که پیش از سیراب شدن، گلوگیر شود.

نهج البلاغه , حکمت275

آسایش از دیگر پیامد های قناعت است

 که در کلام علوی به آن اشاره شده است :

 وَ مَنِ اقْتَصَرَ عَلَى بُلْغَةِ الْکَفَافِ فَقَدِ انْتَظَمَ الرَّاحَةَ

و هر کس بر آن چه به او روزى شده، بسنده کند،

 به آسایش رسیده و در میان آرامش فرود آمده است‏.