در سال دهم بعثت دو حادثه دردناک و جانسوز بر پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله وارد گشت، چنان که در تاریخ آمده است: «وَردَ عَلَی رَسولِ الله أمْران شدیدانِ عَظیمانِ وَ جَزَعَ جَزَعاً شدیداً؛ دو امر بزرگ و سخت بر پیامبر وارد شد به گونه‌ای که فریاد و ناله شدید حضرت بلند شد.» آن دو امر یکی رحلت جانسوز ابوطالب بود که در 26 رجب سال دهم بعثت و یا هفتم رمضان، همان سال واقع شد، و دیگری وفات یار فداکار آن حضرت، خدیجه کبری(سلام اللله علیها) بود که در دهم رمضان همان سال اتفاق افتاد.

زندگینامه :
در  مکه ، در خانه و خانواده ای  بیگانه با جهل و جنون و ناسازگار با آداب و رسوم خرافی و به دور از آفت واسپگرایی و دنباله روی جامعه و روزگار خویش ، دختری دیده به جهان گشود . پس از ولادت این دخت ارجمند ، خاندان  او برخلاف رسم سیاه و منحط زمانه – که مژده ی ولادت فرزند دختر را بر نمی تافت – قدوم وی را خیر مقدم گفتند و ضمن تبریک ولادت او به پدر و مادرش « خویلد » و « فاطمه » در همان مراسم نام نورسیده خاندان خویش را « خدیجه » به مفهوم بریده و گسسته و بیگانه از ناپسندی ها و نازیبایی ها و نارواها برگزیدند .